پادشاه گوی ( ۲۳۴ - ۲۸۶ ) هشتمین فرمانروای باکجه یک امپراتوری از میان سه امپراتوری کره بود او کوچکترین پسر چهارمین امپراتور باکجه ٬ گائه رو و نیز برادر کوچک پنجمین پادشاه باکجه یعنی چوگو بود.
او در سال ۲۳۴ میلادی در حالیکه هیچ کس توقع نداشت به قدرت رسید یعنی اگر او نبود امگان داشت شورش برای رسیدن به تخت باکجه را تکه تکه می کرد. این شورشها به این دلیل بود که نوهٔ برادرش ۲ ماه بعد از رسیدن به تخت مرد و تنها کسی که برای جانشینی مناسب بود، کسی جز گوی نبود او در سال ۲۳۴ میلادی به قدرت رسید.
در زمان او باکجه بسیار قدرتمند بود او کم کم نواحی رودخانه هان را در اختیار گرفت و بعد با ارتشش ماهان را مطیع خود ساخت و این پیشرویهای او ادامه پیدا کرد تا به رودخانهٔ شیلا رسید.
او در سال ۲۸۶ میلادی مرد و حکومت را به چائک گای سپرد.

پادشاه گاسو ( ۲۱۴ تا ۲۳۴ میلادی) (هانگول:구수왕، 귀수왕، هانجا:仇首王، 貴須王) ششمین پادشاه باکجه یک امپراتوری از میان سه امپراتوری کره و پسر بزرگ پنجمین امپراتور باکجه یعنی چوگو بود. او در سال ۲۱۴ میلادی به قدرت رسید در کتاب سامگوک ساگی آمده است در زمان حکومت او باکجه بسیار ضعیف بود و بیشتر به متحدین باکجه شبیه بود تا امپراتوری باکجه .
او ۵۰۰۰ سرباز به مرز با شیلا فرستاد اما همهٔ سربازان کشته شدند باکجه در زمان او بدترین دورانش را می گذراند او در سال ۲۳۴ مرد و حکومت را به پسر بزرگش سابان سپرد

پادشاه سابان (۲۳۴ میلادی) هفتمین پادشاه باکجه یک امپراتوری از میان سه امپراتوری کره بود


در کره او را پادشاه بد شانس می نامند زیرا او ۲ ماه بعد از این که به قدرت رسید در جوانی در حالیکه او هنوز ازدواج نکرده بود و بچه نداشت مرد وزیران باکجه برای دوری از اغتشاش بلافاصله بعد از مرگ او گوی را به پادشاهی برگزیدند در کتاب سامگوک یوسا آمده گوی برادر کوچک پنجمین پادشاه یعنی چوگو بود.

گائه رو ( ۱۲۸ میلادی تا ۱۶۶ میلادی ) چهارمین فرمانروای باکجه یک امپراتوری از میان سه امپراتوری کره بود او پسر آخر پادشاه گیرو بود او در سال ۱۲۸ میلادی با مرگ پدرش، سومین امپراتور باکجه به قدرت رسید و در سال ۱۶۶ میلادی مرد و چوگو بر تخت نشست.


ما در تاریخ کره دوتا پادشاه گائه رو داریم:

• پادشاه گائه رو چهارمین پادشاه باکجه
• پادشاه گائه رو بیست و یکمین پادشاه باکجه

دارو (۲۸ میلادی تا ۷۷ میلادی) دومین پادشاه باکجه یک امپراتوری از میان سه امپراتوری کره بود.



او پسر بزرگ پادشاه اونجو به وجود آورندهٔ باکجه بود وقتی او به سن ده سالگی رسید به عنوان ولیعهد انتخاب شد و پس از اینکه اونجو در سال ۲۸ میلادی مرد او به قدرت رسید.


در کتاب سامگوک ساگی آمده است او به جنوب پیشروی کرده و قلمرو خود را گسترش داده است.
او در سال ۵۵ میلادی قبیلهٔ مالگال را از بین برد و در سال ۵۶ قلعهٔ آگوک را تسخیر کرد.

او در سال ۷۷ میلادی مرد و حکومت را به گیرو داد.

پادشاه گیرو (۷۷ میلادی تا ۱۲۸ میلادی) سومین پادشاه باکجه یک امپراتوری میان سه امپراتوری کره بود او پسر بزرگ دارو دومین امپراتور باکجه بود و پس از مرگ دارو به قدرت رسید
در طی حکومت او اتفاقات زیادی نیفتاده است در کتاب سامگوک ساگی آمده است که او پادشاهی بود که مردمش را بیشتر از خودش دوست داشت ومهربانی اش باعث شده بود در باکجه دیگر خبری از جنگ وکشتار نباشد درزمان سلطنت او باکجه یکی از ارام ترین دورانش را گذراند هیچ گاه کشورش را وارد جنگ با دو امپراتوری دیگر ( گوگوریو و سیلا ) نمی کرد و بسیار به سیلا وگوگوریو برای گسترش مرزهایشان هایش کمک کرد در سال ۱۲۵ میلادی او سربازان خود را به کمک سیلا فرستاد تا باقیماندههای مالگال را نابود کنند.


او در سال ۱۲۸ میلادی به خاطر بیماری اش از دنیا رفت و حکومت را به گائه رو سپرد.

باکجه یا پکجه توسط اونجو سومین پسر جومونگ و سوسونو که خود موسس امپراتوری گوگوریو بود در سال ۱۸ قبل از میلاد مسیح بنیان گذاشته شد. باکجه به علاوهٔ گوگوریو و سیلا سه امپراتوری کره را تشکیل میدادند. پایتخت باکجه سئول امروزی بود. در سال ۶۶۰ م نیروهای متفق تانگ و سیلا باکجه را نابود کردند.

اونجو(اولین امپراتور باکجه)

پادشاه اونجو نخستین پادشاه باکجه (یکی از سه پادشاهی کره) بود. او فرزند پادشاه جومونگ موسس سلسلهٔ گوگوریو و بانو سوسانو بود و پادشاهی باکجه را بنیان گذاشت.




در سال ۱۹ پیش از میلاد یه سویا و یوری به گوگوریو بازگشتند و سوسونو که موقعیت پسرانش بهویژه بیریو را در خطر دید به همراه پسرانش گوگوریو را ترک کرد. دانگمیونگ (جومونگ) سربازان زیادی به او داد.
پس از حرکت سوسونو بیریو در میچاهول و اونجو در ویریسونگ ساکن شدند. اونجو با یکپارچه کردن مردم جولبون، باکجه یا پکجه را به وجود آورد سوسونو و گو مسئو دانگون مهرههای اصلی برپایی باکجه بودند. سوسونو مدتی بعد در میچاهول در گذشت. باکجه در محل امروزی سئول است

 پادشاه بوجانگ ۲۸مین پادشاه گوگوریو و آخرین و یکی از ضعیفترین پادشاهان بود. در دوران او و آخرین دوران گوگوریو طی جنگهای مکرر ۷ ساله با تانگ چین بالاخره گوگوریو بعد از ۷۰۵ سال حکومت نابود شد. البته گفتنی است که در بسیاری از جنگها ارتش ۱ میلیونی تانگ با کلک فرماندهان شجاع گوگوریو شکست خورد و حتی لی شیمین پادشاه تانگ به وسیله لرد قلعه لیودانگ یانگ مانچون کشته شد. اما توطئههای وزیران کشور و گردن کلفتهای گوگوریو و اتحاد تانگ و شیلا، گوگوریو را نابود کرد. باید اشاره کردکه با وجود ضعف پیونگ یانگ قلعه لیداگ که آنشی نام داشت تا لحظه آخر مقاومت کرد. همان قلعهای که دائه جویونگ در آن بود و خود بعدها بالهی را ساخت

و بدین ترتیب امپراطوری جومونگ نیز از صحنه روزگار محو شد و دائه جویونگ که اهل گوگوریو بود برای احیای سرزمین های جومونگ یک حکومت جدید به نام بالهه (بالهی)تاسیس میکنه

پادشاه یئونک نیو(۶۱۸ م تا ۶۴۲)بیست و هفتمین پادشاه گوگوریو شمالیترین امپراتوری از سه امپراتوری در کره بود. او برادر کوچک بیست و ششمین پادشاه گوگوریو یئونگ یانگ و پسر بیست و پنجمین پادشاه گوگوریو پیئونگ ون بود. او در سال ۶۱۸ میلادی پس از مرگ یئونگ یانگ به قدرت رسید. و در جنگ با سیلا کشته شد.

پادشاه پیونگ وون (پادشاهی:۵۵۹ میلادی تا ۵۹۰ میلادی) بیست و پنجمین امپراتور گوگوریو شمالیترین امپراتوری از میان سه امپراتوری کره بود. زمان تولد او دقیقا مشخص نیست او بزگترین پسر پادشاه یانگ وون بیست و پنجمین امپراتور گوگوریو بود. او در سال ۵۵۹ میلادی به قدرت رسید و در سال ۵۹۰ میلادی در گذشت.